Nomad Life - Fuertaventura

NOTE This is my old journal note I’ve written after coming back from Canary Islands where I was nomading for 2.5 months. Original version was written in Polish and the English version was just translated by Google Translate so it might contain errors. I’m leaving it here just to keep it somewhere. Maybe one day I will come back and correct the errors.


It was the last day of my stay in the Canary Islands. In total, it has been 2 months since I left Poland to escape the winter. It was still warm in Fuertaventura. It is true that the weather suddenly changed overnight from warm to not-not-so-warm. Which made the locals wear winter jackets, and I started wearing a hoodie. After all, the sun was still fully shining, and the only sign of a local winter was strong and fairly cool winds. The Canary Islands belong to Spain and in theory it is still Europe, but in terms of weather, landscape and geographic location closer to Africa.

I was in Fuertaventura for 2 weeks. Why so long? This question would probably be asked by a person who has already visited this place and knows that apart from many beaches (which, by the way, are the most beautiful I have seen so far), several volcanic mountains and individual attractions in the style of a lighthouse at the very end of the island, there is nothing visit here. A few days is enough to see everything and bask on the beach.

This island is famous for one more thing - water sports. Lots of wild and undeveloped beaches, easy access to the ocean and a geographic location with lots of winds make it a great place for all kinds of water sports. There are plenty of points on the island where you can rent equipment for Surfing, Paddle, Windsurfing or Kitesurfing which has been gaining popularity recently. I also followed the trend and spent these two weeks on the island learning Kite.

Lonely kitesurfer on the beach

“If you learn Kite on Fuertaventura, then you can swim anywhere in the world” used to say our instructor and ship captain Olaf

But let’s come back to the last day of my stay on the islands, mentioned at the beginning. The situation is tense. It’s Friday and the next day I was flying to Madrid and after 3 lessons so far I didn’t have the skills to swim freely. So I wanted to try one last time.

“Guys, can we reschedule course to 15:00? There is no good wind in the morning ”~ was Olaf’s voice in the telephone receiver

Another transfer of the time of my last course did not herald anything good. I was hopefully looking at the WindGuru website for improved weather conditions. However, I relied on our coaches that they would find a suitable spot.

There is one thing you need to know about Kitesurfing lessons in Fuerteventura - they take place in the open ocean, not where all experienced kitesurfers swim, i.e. by the beach. The reason is legitimate. Kite in the hands of an inexperienced practitioner can lead to serious injuries and even death. It is enough for it to fly speedily into the rocks. Therefore, schools in Fuerteventura prefer to throw their pupils out into the ocean. No rocks around, no problem.

3:00 pm I am there. We’ve got the equipment covered and we’re going to the port. I wear a wetsuit, harness, helmet and life jacket. Moments later, we are all sitting in the boat with all the necessary equipment.

“Guys, there is no good wind near Fuertaventura, so we will go to Lanzarote” ~ the ship’s captain informed us ~ “It will take us 30 minutes to get there”

So I took a comfortable position and prepared for my journey. Whoever sailed a small motor boat through the waves at full speed probably guesses what this trip looked like. Suddenly the waves become incredibly hard, and every steep rise causes the boat to soar high and then forcefully strike the hard water. It’s fun, you just have to hold on tight.

All our instructors are Italians, there are three of them. Our captain and the two who jump into the water with us to give instructions and develop equipment. It is around 4:00 p.m., clouds are above us and the sun is slowly moving towards the horizon. On the islands at this time of the year, the sun sets at around 6 p.m. So it is not exceptionally warm. The first instructor jumps into the water to roll out the equipment and immediately shudders from the cold despite the thick wetsuit he wears. When the first student jumped into the water after him, it was my turn.

I looked at the size of the kite. 15 square meters. It was the largest kite they had in their assortment. After the experience from the previous lesson, where the wind was strong enough to throw me left and right, even though I was only 11 m2, I asked the Italian instructor if it was the right size for me, because I don’t weigh too much.

“Yes, the wind is not so strong, so this one is good for now,” he assured me.

So I jumped into that cold water.

As it turned out moments later, he was right. The wind was not strong, but with my less than heavy weight it was perfect. After short instructions, a one-time loss of my board in the ocean (fortunately the captain came by the boat and helped me recover it), slowly, with a definite progress, I started to swim. At first, shyly, I swam a few meters to the right, to the left, then again and again. Within an hour, I was able to take off freely and swim in different directions. Exchange instructors They only enlisted a board for one that made it easier to cut through the waves and took care of the rest of the group, leaving me alone in the open ocean.

The sun was already low on the horizon, the wind was losing its strength, and I was already a little chilled. The lesson was drawing to a close. The boat approached each of us in turn, the instructors collected the equipment and we packed on board.

“Congratulations Filip, today you have become kitesurfer. You have joined small, but astonishing group of worldwide kitesurfers “- the Ship’s Captain sounded when I was boarding the boat.

After hours spent in water and liters of salt water drunk, these words were like honey on my ears (what does that even mean?). In the end, I managed to achieve the goal of my trip to this island.

After a few minutes, all the students were on the boat. The Captain of the Ship must have felt that it was Friday and there was no reason to hurry anywhere. He set course for Fuertaventure and slowly, lightly pulled the lever. The engine hummed and in no hurry began to push the boat towards the island.

This vehicle had one more thing that always made my sailing on the ocean nice - a music player. Olaf, often treated us with his favorite pieces from a pendrive connected to this device. He did it this time as well.

So we are sailing at a slow pace, the three Italians have been discussing unknown topics for several minutes, gesturing intensively. And we students sit in the corners of the boat in silence, warming up in the additional marshmallows. Suddenly, a song from my favorite band, Comfortably Numb, played by Pink Floyd comes out of the speakers. I just asked Olaf if he would give it louder. He gave it his full power, and the Italians who had been discussing fervently so far quieted down.

On our right there was an endless ocean, over which the sun was just setting, and the sky was shimmering with a beautiful gradient of blue. The last rays of light fell on the small island of Lobos to our left. In front of us, Fuerteventura grew slowly, more and more. And the Pink Floys played melancholically from the loudspeakers. The whole boat was silently consuming the moment, not in a hurry to get home. It was the last day of my stay in the Canary Islands.


🇵🇱 Wersja Polska

To był ostatni dzień mojego pobytu na Wyspach Kanaryjskich. W sumie były to już 2 miesiące odkąd wyjechałem z Polski w ucieczce przed zimą. Na Fuertaventurze wciąż było ciepło. Co prawda pogoda z dnia na dzień nagle zmieniła się z ciepłej na wcale-nie-tak-ciepłą. Co spowodowało, że lokalsi zaczęli ubierać kurtki zimowe, a ja natomiast bluzę z kapturem. Mimo wszystko, słońce nadal świeciło w pełni, a jedyną oznaką lokalnej zimy były silne i dość chłodne wiatry. Wyspy Kanaryjskie należą do Hiszpanii i w teorii to wciąż Europa, jednak zarówno pogodą, krajobrazem jak i położeniem geograficznym bliżej im do Afryki.

Na Fuertaventurze byłem 2 tygodnie. Dlaczego tak długo? To pytanie pewnie zadałaby osoba, która odwiedziła już to miejsce i wie, że poza wieloma plażami (które swoją drogą są najładniejsze jakie do tej pory widziałem), kilkoma górami-wulkanami i pojedynczymi atrakcjami w stylu latarni morskiej na samym końcu wyspy, nie ma co tutaj zwiedzać. Kilka dni wystarczy żeby zobaczyć wszystko i wygrzać się na plaży.

Wyspa ta słynie z jeszcze jednej rzeczy - sportów wodnych. Dużo dzikich i nie zabudowanych plaż, łatwy dostęp do oceanu i położenie geograficzne, przez które przewija się dużo wiatrów sprawia, że jest to świetne miejsce na wszelkie sporty wodne. Na wyspie jest mnóstwo punktów, w których można wypożyczyć sprzęt do Surfingu, Paddle, Windsurfingu czy zyskującego ostatnio na popularności Kitesurfingu. Ja też poszedłem za trendem i te dwa tygodnie na wyspie przeznaczyłem właśnie na naukę Kite’a.

Samotny kitesurfer na plaży

“If you learn Kite on Fuertaventura, then you can swim anywhere in the world” mawiał nasz instruktor i kapitan statku Olaf

Wróćmy jednak do wspomnianego na początku, ostatniego dnia mojego pobytu na wyspach. Sytuacja jest napięta. Mamy piątek i następnego dnia leciałem do Madrytu, a po 3 dotychczasowych lekcjach nie posiadałem jeszcze wystarczających umiejętności, aby swobodnie pływać. Zależało mi więc, aby spróbować jeszcze jeden ostatni raz.

“Guys, can we reschedule course to 15:00? There is no good wind in the morning” ~ brzmiał głos Olafa w słuchawce telefonu

Kolejne już przeniesienie godziny mojego ostatniego kursu nie zwiastowało nic dobrego. Z nadzieją patrzyłem na stronę WindGuru na poprawę warunków pogodowych. Zdałem się jednak na naszych trenerów, że znajdą odpowiedni spot.

O lekcjach Kitesurfingu na Fuertaventurze trzeba wiedzieć jedną rzecz - odbywają się one na otwartym oceanie, a nie tam gdzie wszyscy doświadczeni kitesurferzy pływają, czyli przy plaży. Powód jest uzasadniona. Kite w rękach niedoświadczonego adepta może doprowadzić do poważnych uszkodzeń ciała, a nawet do śmierci. Wystarczy, że wleci rozpędzony w skały. Dlatego też, szkoły na Fuertaventurze wolą wyrzucać swoich podopiecznych na ocean. Nie ma skał wokół, nie ma problemu.

Punkt 15:00 jestem na miejscu. Ogarnęliśmy sprzęt i jedziemy do portu. Ubieram piankę, uprząż, kask i kapok. Chwile później wszyscy siedzimy już w łódce z całym potrzebnym sprzętem.

“Guys, there is no good wind near Fuertaventura, so we will go to Lanzarote” ~ poinformował nas kapitan statku ~ “It will take us 30 minutes to get there”

Zająłem więc wygodną pozycję i przygotowałem się na podróż. Kto pływał małą łódką motorową przez fale przy pełnej prędkości zapewne domyśla się jak ta podróż wyglądała. Nagle fale stają się niewiarygodnie twarde i każde większe wzniesienie powoduje, że łódka wzlatuje wysoko po czym z impetem uderza w twardą wodę. Fajnie jest, tylko trzeba się mocno trzymać.

Wszyscy nasi instruktorzy to Włosi, jest ich trzech. Nasz kapitan oraz dwóch, którzy wskakują razem z nami do wody, aby dawać instrukcje i rozwijać sprzęt. Jest około 16:00, nad nami chmury a słońce powoli zmierza ku horyzontowi. Na wyspach o tej porze roku zachód słońca następuje już około godziny 18:00. Nie jest więc wyjątkowo ciepło. Pierwszy instruktor wskakuje do wody aby rozwinąć sprzęt i od razu wzdryga sie z zimna pomimo grubej pianki na sobie. Gdy pierwszy kursant wskoczył za nim do wody, przyszła kolej na mnie.

Spojrzałem na rozmiar kite’a. 15 metrów kwadratowych. To był największy latawiec jaki mieli w asortymencie. Po doświadczeniach z poprzedniej lekcji, gdzie wiatr był na tyle silny, że miotało mną na prawo i lewo, mimo, że miałem tylko 11 m2 zapytałem Włoskiego instruktora, czy to odpowiedni rozmiar dla mnie, bo za dużo to ja nie ważę.

“Yes, the wind is not so strong, so this one is good for now” - zapewnił mnie.

Wskoczyłem więc do tej zimnej wody.

Jak się chwile później okazało, miał rację. Wiatr nie był silny, ale przy mojej niespecjalnie dużej wadze był idealny. Po krótkich instrukcjach, jednorazowym zgubienia deski na oceanie (na szczęście kapitan podpłynął łódką i pomógł mi ją odzyskać), powoli, z zdecydowanym progresem zacząłem pływać. Na początku nieśmiało, podpłynąłem kilka metrów w prawo, w lewo, potem jeszcze raz i jeszcze. W ciągu godziny potrafiłem już swobodnie startować i pływać w różne strony. Instruktorzy wymienili mi jedynie deskę na taką, która łatwiej pozwalała ciąć fale i zajęli się resztą grupy, zostawiając mnie samemu sobie na otwartym oceanie.

Słońce znajdowało się już nisko na horyzoncie, wiatr tracił na sile, a ja sam byłem już trochę wyziębiony. Lekcja zbliżała się ku końcowi. Łódka podpływała po kolei do każdego z nas, instruktorzy zbierali sprzęt a my pakowaliśmy się na pokład.

“Congratulations Filip, today you have become kitesurfer. You have joined small, but astonishing group of worldwide kitesurfers” - zabrzmiał Kapitan Statku gdy wchodziłem na pokład łódki.

Po godzinach spędzonych w wodzie i litrach wypitej słonej wody, słowa te były jak miód na moje uszy (co to w ogóle znaczy?). W końcu, udało mi się zrealizować cel mojej wyprawy na tę wyspę.

Po kilku minutach wszyscy kursanci byli już na łódce. Kapitan Statku chyba poczuł, że to już piątek i nie ma powodu się nigdzie śpieszyć. Obrał kurs na Fuertaventure i powoli, lekko pociągnął wajchę gazu. Silnik zamruczał i nie śpiesznie zaczął popychać łódkę w stronę wyspy.

Pojazd ten miał jeszcze jedną rzecz, która zawsze umilała mi pływanie po oceanie - odtwarzacz muzyki. Olaf, często raczył nas swoimi ulubionymi kawałkami z podłączonego do owego urządzenia pendrive’a. Nie omieszkał zrobić to i tym razem.

Płyniemy więc powolnym tempem, Włosi w trójkę od kilkunastu minut dyskutują na nieznane mi tematy intensywnie gestykulując. A my kursanci siedzimy rozłożeni po kątach łódki w ciszy, grzejąc się w dodatkowych piankach. I nagle, z głośników wydobywa się piosenka mojego ulubionego zespołu, Comfortably Numb grane przez Pink Floyd. Zapytałem tylko Olafa, czy da głośniej. Dał na pełną moc, a dyskutujący żarliwie do tej pory Włosi ucichli.

Z naszej prawej strony rozpościerał się bezkresny ocean, nad którym właśnie zachodziło słońce, a niebo mieniło się pięknym gradientem błękitu. Ostatnie promienie światła padały na małą wyspę Lobos, znajdującą się po naszej lewej stronie. Przed nami powoli, coraz bardziej, rosła Fuertaventura. A z głośników melancholijnie grali Pink Floydzi. Cała łódka w ciszy konsumowała tę chwilę, wcale nie śpiesząc się do domu. To był ostatni dzień mojego pobytu na Wyspach Kanaryjskich.